Op Columbia's $ 600 miljoen Business School, tijd om het kapitalisme te heroverwegen (2023)

De ene zigzagt, de andere zaagt. Men plaagt de voorbijganger met banden van doorschijnend glas die een kern van heldere ramen omhullen; de andere, met naar binnen en naar buiten hellende vloeren - een zachte architecturale mambo. Het tweetal gebouwen waaruit de nieuwe business school van Columbia University bestaat, op de groeiende campus in Manhattanville, straalt een nerveuze, uit balans zijnde energie uit.

De 11 verdiepingen tellende Henry R. Kravis Hall, genoemd naar de mede-oprichter van de private-equityfirma KKR, rijst op voor het delicate viaduct met stalen bogen dat Riverside Drive draagt. Het is gescheiden van een gebouw van acht verdiepingen, genoemd naar de entertainmentmagnaat David Geffen door een cirkel van gras, bomen en banken ingebed in een plein. Het ensemble voegt zich bij een gestroomlijnde nieuwe campus die tot nu toe een neurowetenschappelijk onderzoekscentrum, een kunstencentrum en een denktankachtig gebouw, genaamd The Forum, omvatte, gewijd aan academisch discours.

Maar het echte verhaal van de bedrijfsgebouwen zit binnenin. Schimachtig lijkend achter het glas, trappen in zowel wind over als rond zichzelf als gekreukte DNA-strengen terwijl ze de volledige hoogte opstijgen. Dit zijn de architecten,Diller Scofidio + Renfro,werken met deFxCollaborative architectenbureau,noemen "netwerk" trappen. Ze draaien door gebogen en kromgetrokken plafondoppervlakken om ze te herbergen en smeken om gebruikt te worden. Hun ontwerp weerspiegelt de nauwe aansluiting van de architectuur op de persoonlijke verbinding en de geïntensiveerde interactie - wat het leiderschap van de school als essentieel beschouwt voor de uitgestrekte ambities die het heeft voor afgestudeerden om goed te doen als ze geld verdienen.

"De krachten die in de wereld aan het werk zijn, zorgen noodzakelijkerwijs voor een heroverweging van de fundamenten van het economische systeem dat we hebben gehad,"Lee C. Bollinger,Columbia's president, zei in een interview. "Klimaatverandering, kwesties van sociale rechtvaardigheid en wat globalisering betekent voor samenlevingen - dit roept allemaal diepgaande vragen op over de aard van wat de toekomst kan zijn."

Glenn Hubbard, de voormalige decaan van de business school die het project tot een goed einde bracht, zag de noodzaak in om los te komen van de trouw aan de ongereguleerde vrijemarkteconomie die in de afgelopen decennia tot buitengewone rijkdomconcentratie heeft geleid. Het idee dat bedrijven zich alleen zouden moeten richten op het verdienen van geld, toegeschreven aan de econoom Milton Friedman, "was een eenvoudig en direct idee dat het bedrijfsleven, het bankwezen en zelfs het ondernemingsrecht overnam", legde Hubbard uit. "We proberen een raamwerk te bedenken dat meer kan gaan over floreren, niet alleen over winst."

"De visie is nu om mensen samen te brengen en te discussiëren over kwesties die in de wereld spelen", zei Costis Maglaras, die op de faculteit zat toen het project werd ontworpen en die Hubbard opvolgde.

Net zoals critici van het kapitalisme dik op de grond zitten (Thomas Pickette, Team Wu,Anand Giridharadas,om er een paar te noemen), sceptici op het gebied van bedrijfseducatie vragen zich af of scholen verder kunnen gaan dan het leveren van werkklare MBA's aan handelsvloeren en adviesbureaus.

“Een deel van mij vindt dit geweldig; het is wat ze zouden moeten zeggen, "zei Steven Conn, auteur van"Niets is zo succesvol als falen: de trieste geschiedenis van Amerikaanse business schools.” “Als historicus heb ik dit eerder gehoord, en het stelde niet veel voor. Instituties zijn heel moeilijk te veranderen.”

In eenTimes Op Ed over business schools, schreef Molly Worthen, een geschiedenisprofessor aan de University of North Carolina Chapel Hill, "het is moeilijk om bekrompen, toegepaste vaardigheden aan te leren en studenten ook aan te moedigen te worstelen met gigantische, dubbelzinnige vragen over ultieme waarden en machtshiërarchieën."

De architecten hebben in hun ontwerp de ambities van Columbia ter harte genomen. Dat is waar de kronkelige trappen om de hoek komen kijken. Ze komen uit op informele lounges en talloze studeerkamers voor zes personen op de overloop, allemaal ommuurd met glas, die zelfs populair zijn als de aangrenzende klaslokalen zijn leeg.

Met $ 600 miljoen is het complex allesbehalve kaal. Toch zijn er geen van de attributen van scholen die de MBA-aspirant verheerlijken als een meester van het wachtende universum: grote atriums, lounges met leren stoelen, met kroonluchters versierde plafonds. "De gebouwen worden gezien als werktuigen", zei Renfro. "Ze gaan over het oplossen van problemen en in de wereld zijn."

Er zitten geen professoren voor vanuit hoekkantoren. In Kravis zei de architect: "We schuifelden docenten en studenten op afwisselende verdiepingen door elkaar." Zo komen professoren en studenten elkaar constant tegen in kantoren, lounges, cafés en de netwerktrappen. Ze komen ook constant de stad tegen dankzij de trappen, die caleidoscopisch uitzicht op de campus onthullen, een wirwar van nabijgelegen viaducten, evenals bakstenen huurkazernes en volkshuisvestingstorens - in het proces dat mensen herinnert aan de rommelige wereld daarbuiten.

Niets van dit alles was mogelijk in Uris Hall, de verguisde toren van de business school uit 1964 op de Morningside-campus, met zijn strakke gangen die alleen geschikt waren om studenten van klas naar klas te leiden. De faculteit zat afgezonderd in hun eigen nest op de hoge verdieping.

Om de integratie van sociale problemen door de school te laten zien, hebben de architecten een innovatiehub prominent gemaakt. Het verenigt deEugene Lang Ondernemerschapscentrum, deTamer Centrum voor sociale ondernemingen, en deColumbia-Harlem Small Business Development Centerop de tweede verdieping van Geffen, waar een netwerktrap doorheen wervelt in een glazen buis.

Toen ze de hub langs hun gebruikelijke route zagen, was het gemakkelijk voor studenten om mee te doen. "De bekendheid is erg nuttig", zei Bruce Usher, de faculteitsdirecteur van het Tamer Center, in een interview. Zelfs degenen die toegewijd zijn aan het vergaren van geld, zouden kunnen ontdekken hoe ze zakelijke vaardigheden naar behoeftige gemeenschappen kunnen brengen - dat is tenminste het gehoopte resultaat.

De centra voeren programma's uit over het beheer van non-profitorganisaties, het aanpakken van klimaatverandering en het verbeteren van de werkgelegenheid voor mensen die voorheen in de gevangenis zaten. Het Columbia-Harlem-centrum coacht lokale producenten van voedsel, geschenken en cosmetica. (Verschillende producten die met behulp van het programma zijn geïntroduceerd, worden verkocht in een openbaar café op de begane grond en in nabijgelegen Whole Foods-winkels.)

Het masterplan van Manhattanville uit 2007, door de in Genua gevestigde architectRenzo pianobouwworkshopen gevestigd in New YorkSkidmore Owings & Merrill,moedigt de school ook aan om haar betrokkenheid bij de gemeenschap te tonen. Het vergemakkelijkte de toegang tot de campus door bestaande straten te behouden, in tegenstelling tot de introverte hoofdcampus, ontworpen aan het einde van de 19e eeuw als een ommuurde acropolis bovenop Morningside Heights.

Piano bedacht wat hij een 'stedelijke laag' noemde, het idee dat alle nieuwe gebouwen zouden zweven boven hoge, met glas beklede straatgevels die grotendeels bestemd waren voor publiek toegankelijke voorzieningen.

Zijn tegenhanger in Geffen is een naar het plein gericht Commons - een groot auditorium ommuurd met glas. Beide ruimtes proberen de grens tussen binnen en buiten, stad en toga te vervagen. Voorbijgangers kunnen zien wie er aan het woord is in de Commons en rondhangen in de terrasvormige lounge van Kravis. (Academische gebieden zijn over het algemeen verboden terrein voor het publiek.)

De hoge glazen begane grondvloeren in Manhattanville versterken de energie op straatniveau door de schuine zon vast te leggen en fragmentarische beelden van mensen en activiteiten te breken. Hoe aantrekkelijk dat ook is, de eigentijdse strakheid van de campus onderscheidt hem van de gruizige, rode bakstenen omgeving. Nu Manhattanville volgens de planning in de loop van de jaren zal groeien tot 6,8 miljoen vierkante voet verdeeld over meer dan vijf blokken, kan een comfortabele vermenging van de campus en de buurt zich slechts langzaam ontwikkelen.

Buren die zich tegen de uitbreiding van Columbia verzetten, kunnen de eer opstrijken voor de late erkenning van Columbia dat het beter verbonden moest zijn met de stad waar het vandaan komt.

Columbia beloofde dat het meer kansen zou ontwikkelen en belemmeringen voor vooruitgang op de campus van Manhattanville zou wegnemen voor mensen die in de buurt wonen en werken en vreesden voor verdringing door collegiale gentrificatie. Lawaaierige protesten dreigden de uitbreiding van Manhattanville in het midden van de jaren 2000 te laten ontsporen - een weerspiegeling van het vertrouwen dat Columbia niet had weten op te bouwen sinds het in 1968 een veldslag verloor om een ​​sportschool in Morningside Park te bouwen.

Sceptici zullen kijken naar de spil van Columbia en andere vooraanstaande business schools, zoals de University of Pennsylvania en Harvard, naar meer hoogstaande onderwijsmethoden. Het is misschien maar al te gemakkelijk om terug te vallen op het gemak van traditionele kwantitatieve modellering en case-study wat-als-vragen. Scholen worden tenslotte ook geteisterd door degenen die de ideologie van ongebonden markten blijven aanbidden, en luidkeels verkondigen dat sociale en milieugerichte leringen buitensporig "ontwaakt" zijn.

Maar Margaret O'Mara, een geschiedenisprofessor aan de Universiteit van Washington die schrijft overpolitiek en de technologiesector, ziet generatiewisseling. "Studenten willen de wereld echt beter maken", zei ze, de uitdaging samenvattend als: "Hoe vind ik persoonlijke en professionele financiële stabiliteit en verkoop ik niet mijn ziel?"

Met startsalarissen voorafgestudeerden aan elite business schools van meer dan $ 155.000,de basis van de allerbelangrijkste ranglijsten van business schools, "Waar is de institutionele stimulans om afgestudeerden uit te sturen die met ngo's in Afrika willen werken?" vroeg Conn, de auteur. Aan de andere kant vraagt ​​hij zich af of klimaatverandering en "autoritarisme 2.0" uitdagingen zijn die bedrijven niet langer kunnen negeren en die die prikkels zouden kunnen veranderen.

De Usher van het Tamer Center ziet geen weg terug. "De bredere bezorgdheid over de wereld is goed geïntegreerd in kerncursussen, en we hebben alleen al zes keuzevakken over klimaatverandering", zei hij. Een van de redenen is dat 'studenten met deze achtergrond aantrekkelijker zijn'.

Columbia heeft de programma's gekozen die het naar Manhattanville heeft gebracht om "vragen te stellen waar mensen 20 of 50 jaar geleden niet aan dachten", zei Bollinger, de president van Columbia, erop wijzend dat de business school in de buurt van het toekomstige huis van de onlangs opgerichte Climate School (te ontwerpen door Piano).

Bollinger treedt in juni 2023 af, maar is er zeker van dat Manhattanville zal blijven "wedden dat dit de grote problemen en de grote inspanningen zullen zijn".