Het Hooggerechtshof tegen Andy Warhol (2023)

Dit transcript is gemaakt met behulp van spraakherkenningssoftware. Hoewel het is beoordeeld door menselijke transcribenten, kan het fouten bevatten. Bekijk de audio van de aflevering voordat je citeert uit dit transcript en stuur een e-mail naar transcripts@nytimes.com als je vragen hebt.

Hé, het is Michaël. Als je naar podcasts luistert, waarvan we weten dat je dat doet omdat je hier bent, weet je dat de grootste uitdaging het vinden van geweldige dingen is om naar te luisteren. The Times wil dat een stuk makkelijker maken. We lanceren een audio-app, NYT Audio, één plek waar je de shows kunt vinden die je al kent en waar je van houdt, zoals 'The Daily', 'This American Life', 'Serial', 'The Run-Up', en een een heleboel nieuwe shows die je nergens anders kunt krijgen.

Ik wil je voorstellen aan een van hen. Het heet 'The Headlines' en het past perfect bij 'The Daily'. Zoals u weet, vertelt "The Daily" één groot verhaal per dag, maar The Times brengt tientallen verhalen per dag met verslaggevers over de hele wereld, en dat is waar "The Headlines" om de hoek komt kijken. Het legt nog meer nieuws vast dan "The Daily ” doet het in slechts 10 minuten. En de hele week gaan we je 'The Headlines' hier op de 'The Daily'-feed geven. Daarna kun je ernaar luisteren samen met "The Daily" in de Audio-app.

Dus hoe krijg je deze app? Als je een Times-, News- of All Access-abonnee bent, kun je het gratis krijgen door naar nytimes.com/AudioApp te gaan of door te zoeken op NYT Audio in de App Store. Als je geen abonnee bent, is de app de perfecte reden om er een te worden. En nu op naar de show. Van de New York Times, ik ben Michael Barbaro. Dit is 'De dagelijkse'.

[THEMAMUZIEK]

Een paar dagen geleden probeerde het Hooggerechtshof een vraag te beantwoorden die de kunstwereld al lang bezighoudt. Wanneer is lenen van een eerdere kunstenaar een daad van inspiratie en wanneer is het diefstal? Vandaag, Adam Liptak over de zaak die de manier waarop kunst wordt gemaakt zou kunnen veranderen.

Het is dinsdag 23 mei.

Adam, als je me even wilt verwennen, hoe zou je dan je relatie tot beeldende kunst omschrijven?

Ik ben een dilettant. Mijn vrouw neemt me mee naar veel musea. Ik probeer een beschaafd persoon te zijn.

Dat is nobel. En wat zijn jouw specifieke gedachten over Andy Warhol?

Weet je, Warhol is zo aanwezig in de populaire cultuur, hoewel veel van wat hij doet gepast is en commentaar geeft op de cultuur van beroemdheden.

Hoewel, als ik tussen de regels door lees, niet iedereen, ook jij, het erover eens is dat alles wat Warhol doet kunst is. En om je mijn perspectief hierop te geven, mijn ervaring ermee, Warhol is voor mij een badboek dat ik voorlas aan mijn zoon Ash. Als je de pagina's nat maakt, de kunstwerken in het boek, de Brillo-blokdozen, de Campbell's Soup-blikken, krijgen ze een andere kleurtint. Ik bedoel, dit is hoe alomtegenwoordig Andy Warhol is geworden. Hij zit in de badkuip.

Rechts. En musea over de hele wereld tonen zijn werk, en het is cumulatief honderden miljoenen, zo niet een miljard dollar waard.

Rechts. En de reden dat we met u praten over Warhol is niet omdat we hier zijn om te debatteren over de relatieve verdiensten of waarderingen van zijn stukken, maar omdat hij het onderwerp is van een vrij belangrijke uitspraak van het Hooggerechtshof, die een paar dagen geleden viel. en dat is volgens mij een beetje verloren gegaan in de shuffle van het nieuws. Dus vertel ons over die zaak.

Dus weet je, Michael, we praten vaak over de blockbuster-zaken met grote sociale kwesties - abortus, positieve actie, homorechten, religie. Maar de rechtbank kan ook vrij belangrijke, consequente beslissingen nemen over allerlei aspecten van het Amerikaanse leven. En deze zaak die een paar dagen geleden naar voren kwam, heeft betrekking op een vrij grote vraag over wat kunstenaars kunnen doen en hoeveel ze kunnen gebruiken, putten uit, een gesprek kunnen aangaan met eerdere werken of dat dat de grens van inbreuk op het auteursrecht overschrijdt.

Met andere woorden, het Hooggerechtshof woog mee over wanneer kunst-toe-eigening is, wanneer ere-leningen zijn, wanneer is het diefstal.

Rechts. Of wanneer is het zo'n transformatie dat het op zichzelf iets geheel nieuws of beschermbaars heeft gecreëerd.

En waar begint deze zaak, Adam?

Het begint in 1981 als de rockmuzikant Prince beroemd begint te worden.

Zijn album “Controversy” komt uit.

Hij presenteert 'Saturday Night Live'.

En een prominente rockfotograaf Lynn Goldsmith vindt dat het tijd is om wat foto's met hem te maken. Ze krijgt een commissie van het tijdschrift Newsweek. Ze maakt wat concertfoto's en wat portretten.

En één portret in het bijzonder, dat centraal zal staan ​​in deze zaak, zwart-wit, toont Prince een beetje ongemakkelijk, kwetsbaar. Het is een opvallende foto van een jonge rockmuzikant.

Mm-hmm.

Een paar jaar later, 1984 —

— Prince verandert in een superster. Zijn album “Purple Rain” komt uit.

En Vanity Fair wil een artikel over hem maken en vraagt ​​Andy Warhol, de zeer prominente kunstenaar, om het te illustreren.

En ze kochten voor Warhol een van de portretten van Lynn Goldsmith als referentie voor een artiest, en ze betaalden haar $ 400 en vertelden haar dat ze het een keer zullen gebruiken. En Warhol gaat aan de slag en verandert de foto. Hij snijdt het een beetje bij. Hij kleurt het paars. Hij schaduwt de ogen van Prince min of meer. En het is een heel ander uitziend soort onstoffelijk hoofd dat volgens kunstcritici niet zo'n eenzaam, ongemakkelijk portret van Prince is, maar een soort weergave van moderne beroemdheid, zeggen de kunstcritici. Dus publiceert Vanity Fair die zeefdrukafbeelding van Warhol op basis van de Goldsmith-foto.

Mm-hmm.

Warhol gaat ook los en maakt 15 andere variaties op de Goldsmith-foto. En dit is gebruikelijk bij Warhol. Hij zal verschillende versies van foto's van beroemdheden maken.

Juist, de Marilyns, et cetera.

Rechts. En als Warhol in 1987 sterft, gaan die afbeeldingen en al zijn andere kunstwerken en alle auteursrechten erop naar de Andy Warhol Foundation for Visual Arts. Dan, in 2016, sterft Prince zelf, en Conde Nast, zijn moederbedrijf van Vanity Fair, stelt een speciaal tijdschrift samen om het leven van Prince te vieren, en het wil een omslagafbeelding vinden.

En het gaat naar de Annie Warhol Foundation en zei: wat heb je? En ze nemen een andere afbeelding uit deze serie en zetten die op de omslag en betalen de stichting $10.000, en Lynn Goldsmith krijgt geen geld en geen krediet. En als ze zich bewust wordt van dit gebruik van haar werk, zegt ze, wacht even, dat is inbreuk op het auteursrecht. Dat mag je niet doen.

En wat zegt de Warhol Foundation daarover?

De Warhol Foundation spant een rechtszaak aan.

Hé. En wat is hun reden om een ​​rechtszaak aan te spannen en dat argument aan te voeren? Omdat ze haar gewoon hadden kunnen afbetalen, toch?

We zijn niet op de hoogte van de schikkingsonderhandelingen, maar het argument - de advocaten van de Warhol Foundation zeiden dat Goldsmith om een ​​behoorlijk bedrag van zeven cijfers had gevraagd. Maar de rechtszaak heeft ook een groter doel, en het is een doel waar de Warhol Foundation veel om geeft, omdat het de kern van Warhols werk raakt. En ze willen bepleiten dat het onder de copyrightwetten en onder de zogenaamde fair use-uitzondering op inbreuk op het auteursrecht belangrijk is om wat ruimte te creëren voor latere artiesten om gebruik te maken van eerdere werken.

Mm-hmm.

Dus de Warhol Foundation probeert een punt te maken over de noodzaak om artistieke expressie te beschermen die voortbouwt op, zich eigen maakt en eerdere werken transformeert.

Rechts. Dus voor de Warhol Foundation gaat het niet om één betaling, één rechtszaak, één wat dan ook. Dit is een meer existentiële vraag of een artiest als Warhol zijn ambacht mag uitoefenen, waarbij op vrij grote schaal wordt geleend en toegeëigend.

Dat is juist. En de rechtbank heeft deze vraag eerder in een iets andere context bekeken.

In 1994, in een zaak waarbij de rapgroep 2 Live Crew en Roy Orbison, een van de grondleggers van rock and roll betrokken waren,

(ZINGEND) Mooie vrouw die over straat loopt. Mooie vrouw, het soort dat ik graag ontmoet.

- 2 Live Crew wilde wat plezier hebben met de Roy Orbison-hit 'Pretty Woman'.

En vervang andere karakters voor mooie vrouw.

Als een grote harige vrouw.

Juist, en twee-timin' vrouw. Ik ken het liedje. [LACHT]

De eigenaren van die rechten van het Orbison-nummer zeiden botweg: nee, we willen niet betrokken zijn bij een parodie die een mooie vrouw verandert in een harige vrouw. Nee, dank u.

2 Live Crew doet het toch, waagt zijn kans, heeft een grote hit. Ze worden aangeklaagd. En het Hooggerechtshof zei, nou, als het een parodie is, is dat in de aard van redelijk gebruik dat commentaar, kritiek, parodie wordt beschermd omdat je het anders helemaal niet zou kunnen doen.

Begrepen. Dus vanuit waar de Warhol Foundation zit, lijkt het een zeer grote en zeer belangrijke precedentzaak waarop het een beroep kan doen, en het geschil met Lynn Goldsmith lijkt Warhols benadering van kunst te begunstigen, die cumulatief is. Het is leengeld. Het is wat 2 Live Crew deed met Roy Orbison.

Dus dat klopt grotendeels, hoewel er misschien een belangrijk onderscheid is. Waar 2 Live Crew bezig is met en commentaar geeft op het eerdere werk, is het niet duidelijk dat Warhol iets zegt over de Goldsmith-foto. Hij gebruikt het, ja, maar is hij er echt mee bezig? Zegt hij er echt iets van? Of had hij gemakkelijk naar een andere foto van Prince kunnen gaan om zijn Warhol-nummer op die foto te schrijven?

Er is dus een echt grijs gebied in deze Warhol-rechtszaak. Dus vertel ons over de mondelinge argumenten in deze zaak zodra het de negen rechters van het Hooggerechtshof treft.

Dus de advocaat van de Warhol Foundation Roman Martinez maakt twee basispunten, één gericht en één vrij groot.

Het gefocuste argument is dat hij volhoudt dat je alleen maar naar het Warhol-stuk hoeft te kijken en je zult zien dat het een fundamenteel andere boodschap overbrengt, dat de betekenis ervan verschilt van de foto, en dat het om die reden beschermd zou moeten worden.

Mm-hmm.

Zijn grotere punt is dat het niet om één afbeelding van Prince gaat. Het gaat over de aard van hoe kunst werkt.

En dat veel visuele en andere soorten kunst, muziek, literatuur werken omdat het latere werk voortbouwt op, commentaar geeft op in dialoog met het eerdere werk.

En als het Hooggerechtshof zou zeggen dat de auteursrechtwet zo rigide is dat het dergelijke uitingen niet toestaat, zou dit ernstige schade toebrengen aan de artistieke gemeenschap.

Niet alleen schade aan Warhol, maar eigenlijk aan elke artiest die doet wat Warhol doet, waarvan er duizenden zijn.

Ja, zeker beeldende kunst, maar ook alle soorten kunst.

En hoe zit het met de andere kant, Adam? Wat zeggen de advocaten van Lynn Goldsmith tegen de rechters?

Goldsmiths advocaat Lisa Blatt zegt dat de vraag niet is of Warhol een genie of een artiest was. De vraag was of hij of zijn stichting Goldsmith had moeten betalen toen hij voortbouwde op haar werk, dat er geen Warhol-uitzondering mocht zijn voor dit genie.

Ze had deze mooie zin: auteursrechten zijn overgeleverd aan copycats als de rechtbank beslist voor Warhol.

Dus beide partijen lijken de meest extreme argumenten te gebruiken die ze maar kunnen bedenken. En de rechters, terwijl ze de zaak beoordelen, lijken ook vrij extreme posities in te nemen.

We zijn zo terug.

Dus Adam, wat hebben de rechters tijdens de pleidooien in deze zaak te zeggen over Warhol, Goldsmith en de verdiensten van deze zaak?

Er zijn grofweg twee stromingen. Een paar rechters, en dat zijn niet typisch bondgenoten, lijken echt onder de indruk van de kwaliteit van Warhols kunst en suggereren dat je hem, tenminste als we het over Andy Warhol hebben, echt wat speelruimte moet geven.

Hm. Welke rechters?

Opperrechter John Roberts en rechter Kagan.

Roberts gaat volledig akkoord met het idee dat Warhol een andere boodschap afgeeft.

En Kagan stelt, in iets meer informele bewoordingen, de vraag hoe het komt dat musea over de hele wereld Warhols in zich hebben?

Dat suggereert dat het antwoord op de vraag in de zaak, althans in het geval van Warhol, zegt ze, is dat hij beschermd moet worden.

Dus wat Roberts en Kagan hier communiceren, naast het feit dat ze op de universiteit kunstgeschiedenis lijken te hebben gestudeerd en willen dat iedereen het weet, is dat Warhols kijk op de originele Prince-foto helemaal geen copycat is. En dat is hier juridisch zinvol gezien de voorrang en gezien de aard van de zaak.

Rechts. En andere rechters spraken in minder hoogdravende termen en waren sceptischer over de argumenten van de Warhol Foundation. En rechter Alito vroeg bijvoorbeeld:

Hoe bepaal ik wat de betekenis van een kunstwerk is? Dat is niet wat ik op de rechtenstudie heb geleerd.

Mm-hmm.

En de advocaat van de Warhol Foundation zegt: laten we eens kijken naar de 2 Live Crew-zaak.

Hij zegt dat de rechtbank destijds naar het lied keek en besloot dat het een andere betekenis had dan het lied van Roy Orbison, maar het transformeerde, en dat is gerechtelijk werk.

Mm-hmm.

En Alito zegt, je laat het gemakkelijk klinken, maar ik weet niet zeker of we echt klaar zijn voor de klus.

mm. Dus Alito zegt: ik voel me niet op mijn gemak om te verklaren dat dit zo'n transformatie van het originele kunstwerk is dat ik kan sympathiseren met Warhol zoals Kagan en Roberts hebben gedaan.

Dat is juist. En andere rechters die ook vijandig staan ​​tegenover de Warhol Foundation, zoals rechters Sonia Sotomayor en Neil Gorsuch, zijn gefocust op de praktische vragen in de zaak, de specifieke transacties tussen Vanity Fair en Conde Nast.

Mm-hmm. En wat heeft Sotomayor te zeggen?

Sotomayor zegt, wat hier echt aan de orde is, is een smalle markt.

Het is de marktplaats voor het verkopen van foto's van prints aan tijdschriften. En je kunt discussiëren over allerlei andere toepassingen van wat Warhol wel en niet kan. Maar als Lynn Goldsmith foto's van prints aan tijdschriften kan verkopen en Andy Warhol een foto van prints gemaakt door Lynn Goldsmith met wat Warhol-dingen erop aan tijdschriften verkoopt, dan is dat, zegt ze, te dichtbij voor troost. Dat, zegt ze, is wat het auteursrecht moet beschermen: jouw kans om je werk op dezelfde markt te verkopen als de andere man.

Hm. Met andere woorden, ze halen allebei water uit dezelfde put. En ze maakt zich geen zorgen over een of ander groots artistiek idee. Sotomayor zegt dat Warhol een foto van een Goldsmith heeft geleend, aan een tijdschrift heeft verkocht en vervolgens een afgeleid kunstwerk heeft gebruikt om zich een weg terug te banen naar diezelfde tijdschriftenmarkt. En daarmee steelt hij eigenlijk eten van haar tafel.

Dat is juist. Dus tegen het einde van het argument leek het erop dat een meerderheid - misschien een scheve meerderheid - van de rechtbank bereid was om voor Goldsmith te beslissen.

OK, dus loop met ons door de uiteindelijke uitspraak in deze zaak.

Dus uiteindelijk was de uitspraak 7 tegen 2 in het voordeel van Goldsmith. Rechter Sotomayor schrijft de mening van de meerderheid, en het volgt min of meer haar vragen bij het argument, dat zich richtte op de vraag of de Warhol Foundation verplicht was een vergoeding te betalen aan Goldsmith, in ieder geval in de context van het in licentie geven van afbeeldingen aan tijdschriften. Als je foto's of afdrukken aan tijdschriften verkoopt en je bevindt je in dezelfde baan als de fotograaf op wiens werk je hebt getekend, ben je volgens de auteursrechtwetten verplicht om haar te compenseren.

Mm-hmm.

Ze zegt dat als ze anders zou beweren, er mogelijk een reeks commerciële kopieën van foto's zou worden toegestaan ​​voor gebruik voor doeleinden die in wezen dezelfde zijn als die van de originelen.

Dus de meerderheid oordeelt hier dat dit uiteindelijk een soort kleinschalige inbreuk op het auteursrecht is, en Warhol is Goldsmith geld schuldig. Maar ik ben getroffen door de taal die Sotomayor gebruikt - "in wezen hetzelfde." Ze neemt min of meer het standpunt in dat wat Warhol deed uiteindelijk niet zo transformerend was als de originele foto van Goldsmith.

Dat is juist. En ze is daarop aangesproken door de twee andersdenkenden, opperrechter Roberts en rechter Kagan, dat Sotomayor echt bagatelliseert wat Warhol hier heeft gedaan. En rechter Kagan, die de afwijkende mening schreef, was behoorlijk scherp in het bekritiseren van wat zij beschouwde als een gebrek aan verbeeldingskracht of smaak of zoiets door de meerderheid.

Ze schreef: “De meerderheid ziet het niet, en dat bedoel ik letterlijk. Er is naar de mening van vandaag zeer weinig bewijs dat de meerderheid daadwerkelijk naar deze beelden heeft gekeken, veel minder dan dat het zich heeft beziggehouden met deskundige opvattingen over hun esthetiek en betekenis. Kagan ook - ze zegt dat het meerderheidsbesluit elke vorm van creativiteit zal "verstikken". Het zal nieuwe kunst en muziek en literatuur belemmeren. Het zal de uitdrukking van nieuwe ideeën en het verwerven van nieuwe kennis dwarsbomen. Het zal onze wereld armer maken.” Dus net zoals de meerderheid de zaak klein probeert te maken, zegt de afwijkende mening dat het enorm is.

Laten we die voorspelling van rechter Kagan eens ondervragen. Wat betekent deze uitspraak voor de kunstwereld? Als we Kagan en Roberts mogen geloven op basis van die meningsverschillen, zal dat een blijvende en behoorlijk negatieve impact hebben.

Ik heb begrepen dat het te vroeg is om het te vertellen. De meerderheid probeerde het zeker op een kleine en gerichte manier te schrijven, waarbij ze zich concentreerde op commerciële transacties in dezelfde richting. Maar bijna alle kunst bestaat uit commerciële transacties. En wat de impact van de beslissing zal zijn, hangt af van de vraag of de oorspronkelijke artiesten en de latere artiesten op dezelfde baan werken. En we weten nog niet hoe breed die rijstroken zijn.

Of hoe smal die rijstroken zijn.

Rechts. Dus denk er zo over na. Een afbeelding uit de Prince-serie ophangen in een museum, waarschijnlijk niet dezelfde winkelstraat. Maar hoe zit het met de ansichtkaart in de cadeauwinkel? Een ansichtkaart van een van deze Prinsenbeelden die in het museum hangt. Mogelijk heeft het museum ook ansichtkaarten van het werk van Lynn Goldsmith. Ze is een bekende prominente rockfotograaf. Betekent dit dat we in die setting ook weer in dezelfde baan zitten en dat Goldsmith recht heeft op een deel van de Warhol-ansichtkaart?

Hm. Door de juridische test die door de meerderheid is opgezet, lijkt het erop dat het zou gebeuren.

Dat zou je denken, ja.

En de andersdenkenden zeggen dat dit een blik wormen is die je niet wilt openen.

Rechts. De andersdenkenden zeggen dat het niet alleen visuele kunstenaars zal treffen, maar ook schrijvers, muzikanten en filmmakers. En sommigen van hen zullen proberen het onderliggende werk waarop ze willen voortbouwen in licentie te geven en zullen die licentievergoeding niet kunnen betalen of krijgen misschien te horen dat de eigenaar van het onderliggende werk niet geïnteresseerd is in het licentiëren van iets.

En sommige anderen zullen denken: ik zou graag nieuwe kunst willen maken die voortbouwt op oude kunst, maar ik ben bang en ga in plaats daarvan iets anders doen. Er is dus goede reden om te denken dat de afwijkende mening van rechter Kagan misschien een beetje overdreven is. Maar in ieder geval in de marge kan het waardevolle kunstwerken verstikken.

Maar er is natuurlijk een andere manier om deze uitkomst te zien, Adam, en dat is dat een nieuwe generatie artiesten die geboren is in de nasleep van een uitspraak als deze, het lenen van eerdere artiesten als te riskant beschouwt en het ontketent een golf van originele creatieve kunst en muziek. en literatuur die niet zo afhankelijk is van alles en iedereen uit het verleden. Ik zou dat het glas halfvolle interpretatie van de zaak van het Hooggerechtshof noemen.

Rechts. Dat is een heel mooi, optimistisch idee dat haaks staat op millennia ervaring met hoe kunst werkt.

[LACHT]: Nou, Adam, met het risico erg afgeleid te zijn van wat ik aan het einde van elke aflevering zeg, heel erg bedankt.

Dank je, Michaël.

[MUZIEK SPELEN]

We zijn zo terug.

Dit is wat u vandaag nog meer moet weten. Met nog maar een paar dagen voordat de VS het schuldenplafond bereikt en zijn rekeningen niet meer kan betalen, richten onderhandelaars voor Democraten en Republikeinen zich steeds meer op het idee van uitgavenplafonds die toekomstige uitgaven zouden beperken als basis voor een deal die het schuldenplafond zou verhogen en maak een einde aan de crisis.

Dergelijke uitgavenplafonds, als beide partijen het ermee eens zijn, zouden Republikeinen in staat stellen te beweren dat ze bestedingsconcessies van de Democraten hebben gewonnen en de Democraten in staat stellen te beweren dat ze fiscaal verantwoordelijk zijn zonder dat de Republikeinen de uitgaven voor gekoesterde binnenlandse programma's verlagen. Zonder akkoord bereiken de Verenigde Staten volgende week het schuldenplafond.

En op maandag legde de Europese Unie Meta, het moederbedrijf van Facebook, een boete op van $ 1,3 miljard en beval het bedrijf te stoppen met het overdragen van in Europa verzamelde gegevens naar de Verenigde Staten. De EU vond dat Meta zich niet had gehouden aan een uitspraak uit 2020 dat Europese gegevens die naar de VS werden verzonden, niet voldoende werden beschermd tegen Amerikaanse spionagebureaus. Meta zei in beroep te gaan tegen de boete.

De aflevering van vandaag is geproduceerd door Rob Szypko, Diana Nguyen en Sydney Harper. Het werd bewerkt door John Ketchum en MJ Davis Lin, bevat originele muziek van Dan Powell en Elisheba Ittoop, en werd ontwikkeld door Chris Wood. Onze themamuziek is van Jim Brunberg en Ben Landsverk van Wonderly.

Dat is het voor 'The Daily'. En ter herinnering: de hele week zul je onze nieuwe show "The Headlines" hier in de feed "The Daily" zien. We hebben het voor je gemaakt. Ik hoop dat je het leuk vind. Ga naar nytimes.com/AudioApp om het te vinden. Ik ben Michael Barbaro. Zie je morgen.